Η «Σιδηρά Φρουρά» ήταν εκείνη που έφερε τον Στρατάρχη Αντωνέσκου στην εξουσία. Ωστόσο η συμμαχία τους ήταν περιστασιακή και έγινε λόγω ανάγκης και κοινών συμφερόντων. Ποτέ οι μεταξύ τους σχέσεις δεν ήταν ιδανικές. Και αυτό ήταν φυσιολογικό γιατί προέρχονταν από δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο Στρατάρχης ήταν εκπρόσωπος της παλαιάς Μοναρχικής αριστοκρατίας που η αρχή του τέλους της είχε σημάνει με τον Α΄ ΠΠ. Οι Λεγεωνάριοι προέρχονταν από την Εθνικό-σοσιαλιστική ιδεολογία. Έχοντας αναπτύξει έναν δικό τους ιδιόρρυθμο «ορθόδοξο μυστικισμό του υπερεθνικισμού», τον οποίον ανήγαγαν σε θρησκεία και επί του οποίου στηρίζονταν μεταφυσικά, είχαν ουσιαστικά απορρίψει ως παρωχημένες πολλές ιδέες και αξίες της παλαιάς αριστοκρατίας την οποία υπηρετούσε με αυταπάρνηση ο Στρατάρχης. Γεμάτοι ζωή και ορμή, όπως κάθε νέο κίνημα, βδελύσσονταν τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς της καθεστηκυίας κυβερνώσης τάξεως και οίκτιραν την Βασιλική Αυλή για τη διαφθορά της. Ζητούσαν άμεσες και ριζικές λύσεις χωρίς να υπολογίζουν κανένα κόστος. Οι Λεγεωνάριοι, μετά την επικράτηση τους και υπό την ηγεσία του Horia Sima, ενός προσώπου του οποίου τη δραστηριότητα οι Ανακτορικοί θεωρούσαν πολύ ύποπτη, προβαίνουν σε μαζικές διώξεις όσων δεν συμφωνούν μαζί τους. Στο στόχαστρο τους βρίσκονται εβραίοι, αριστεροί, μασσώνοι, αλλά και δεξιοί εθνικιστές και Βασιλόφρονες, όπως ο περίφημος, φαναριώτικης καταγωγής ιστορικός καθηγητής και ακαδημαϊκός, Nicolae Iorka καθώς και οι Βασιλικοί πρωθυπουργοί, Στρατηγός Armand Calinescu και George Duca. Και όπως ήταν φυσικό ή ρήξη με τον Στρατάρχη δεν άργησε να έρθει.