Ο Κανονισμός θεσμοθετεί σημαντικές καινοτομίες, όπως την ενότητα του ius και του forum και την αρχή της καθολικότητας της κληρονομίας για τις διασυνοριακές κληρονομικές διαφορές, ενώ προβλέπει τόσο τη διασυνοριακή αναγνώριση των διατάξεων τελευταίας βουλήσεως όσο και τη δυνατότητα απόκτησης ενός ευρωπαϊκού κληρονομητηρίου, το οποίο αναγνωρίζεται αυτόματα σε όλα τα κράτη μέλη και διευκολύνει την απόδειξη της κληρονομικής ιδιότητας στον ευρύτερο δικαιικό χώρο της ΕΕ. Μέσω των ρυθμίσεων αυτών, ορίζεται ένα ενιαίο νομικό πλαίσιο, που επιχειρεί να συγκεράσει τις πολύπλοκες και έντονα διαφοροποιημένες εθνικές ρυθμίσεις και να προστατέψει τα δικαιώματα των κληρονόμων στον ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο.
Ο Κανονισμός 650/2012, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον, εκδηλώνει έντονο πρακτικό προσανατολισμό, απευθυνόμενος σε έναν ευρύτερο κύκλο νομικών, που είναι επιφορτισμένοι στην πράξη με την εφαρμογή του. Η προσπάθεια, επομένως, ερμηνείας του δεν θα ήταν επαρκώς εμπεριστατωμένη, αν δεν περιείχε τις συμβολές του κατάλληλου κάθε φορά λειτουργού, δικαστή, δικηγόρου, ακαδημαϊκού ή συμβολαιογράφου, που καλείται να προσεγγίσει στην πράξη τις επιμέρους διατάξεις του.
