Ὁ Πλωτῖνος ἔγραψε σειρὰ πραγματειῶν, οἱ ὁποῖες σχετίζονταν μὲ τὴν διδασκαλία του καὶ προορίζονταν κυρίως γιὰ τοὺς μαθητές του, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ὁ Πορφύριος, τὶς συγκέντρωσε καὶ τὶς ταξινόμησε σὲ ἕξι Ἐννεάδες. Ὁ Πλωτῖνος θεωρεῖται ἱδρυτὴς τοῦ Νεοπλατωνισμοῦ, μιᾶς φιλοσοφικῆς τάσης μὲ μεγάλη ἐπίδραση. Ἡ πιὸ γνωστὴ ἀπὸ τὶς πραγματεῖες του εἶναι ἡ ἕκτη τῆς πρώτης Ἐννεάδας,στην οποία συζητεῖται ἡ ἔννοια τοῦ ὡραίου. Κατὰ τὸν Πλωτῖνο τὸ ὡραῖο δὲν ἀποτε- λεῖ ἰδιότητα τῶν ἀντικειμένων ποὺ ὀφείλεται στὴ συμμετρία ἢ ἄλλα χαρακτηριστικά τους, ἀλλὰ συνέπεια τῆς βαθύτερης σχέσης ποὺ αὐτὰ ἔχουν μὲ τὰ ἰδεατά τους πρότυπα. “Ἡ Φιλοσοφία τοῦ Καλοῦ παρὰ Πλωτίνῳ” εἶναι ὁ τίτλος τῆς ἐπὶ ὑφηγεσίᾳ διατριβῆς ποὺ κατέθεσε ὁ Γεώργιος Βιζυηνὸς στὴν Φιλοσοφικὴ σχολὴ Ἀθηνῶν· στὶς 6 Φεβρουαρίου 1885 δίνει τὸ προφορικὸ μάθημα μὲ θέμα ποὺ ὅρισε ἡ Σχολή: “Νὰ εὑρεθῇ ἡ μεταφυσικὴ τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους καὶ νὰ δειχθῇ ἂν ἡ μεταφυσκή τοῦ Πλωτίνου σημαίνει πρό- οδον ἢ ὀπισθοδρόμησιν”, ὅπου καὶ ἀνακηρύσσεται παμψηφεὶ ὑφηγητής. Διατρέχουμε στὶς σελίδες αὐτῆς τῆς διατριβῆς τοῦ Βιζυηνοῦ τὴν πρώτη ὁλοκληρωμένη μελέτη περὶ Αἰσθητικῆς, ποὺ ἀνή- κει στὸν νεοπλατωνικὸ φιλόσοφο Πλωτῖνο, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόσληψή της ἀπὸ τὸν Γ. Βιζυηνὸ ποὺ ἐνστερνίζεται καὶ βασίζει τὸ πεζογραφικό του ἔργο.

Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνεται εκτενής πρόλογος και ανάλυση της Ασπασίας Χαραλαμπάκου.