…Υπάρχουν φορές, που με την ρουμελιώτικη λεβεντιά του, ο Παπαποστόλης εξαπέλυσε δριμεία κριτική, σε ανθρώπους με εξουσία και είχε το θάρρος να διατυπώσει την αντίθετη άποψή του, αλλά αποφεύγοντας τις έντονες αντιπαραθέσεις. Ο λόγος του μπορεί να είναι δυναμικός, αλλά ελκύει τον συνομιλητή του, γιατί δεν τον καταδικάζει, ως πρόσωπο, και έτσι κερδίζει ακόμα και τον μεγαλύτερο εχθρόν του. Να σημειώσουμε ότι, σε όλα τα δημοσιεύματα, αναδεικνύεται ότι, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944, ο Παπαποστόλης, ως επικεφαλής μιας Επιτροπής Αγρινιωτών, επεμβαίνει ανάμεσα στις δυνάμεις του Ε.Λ.Α.Σ. και στα Τάγματα Ασφαλείας του συνταγματάρχη Γ. Τολιόπουλου και καταφέρνει να αποτρέψει, στην πόλη του Αγρινίου, να συμβεί ένα αδελφικό αιματοκύλισμα, με οδυνηρές συνέπειες για την τοπική κοινωνία. Μέσα στα συντρίμμια του πολέμου ο Παπαποστόλης δίδει τη μαρτυρία του και ένα ζωντανό παράδειγμα ενωτικού και αισιόδοξου ανθρώπου. Λειτουργεί, ως ένα υπέροχο παράδειγμα, κυρίως, για τις μελλοντικές γενιές των κληρικών, γιατί στην πορεία της ζωής του διδάσκει ότι ο Παράδεισος κερδίζεται, με πνευματικούς κόπους, διαρκή άσκηση, διακονία, προσευχή και ελπίδα στον Θεό.