Η πόλη όμως δεν ήτανε νεκρή. Ανάσαινε ακόμη, καθώς είχε καινούργια μάτια, καθώς είχε καινούργια αυτιά. Σάρκες, αλλά και κόκαλα της έλειπαν για να ορθωθεί και πάλι. Σάρκες, αλλά και κόκαλα, που θα άρπαζε βίαια από όλους εκείνους τους δαίμονες που ορέγονταν το κακό της.

Η μόλυνση από τον θανατηφόρο ιό Ω2 δεν ήταν το τέλος του κόσμου, δεν ήταν ο αφανισμός της ανθρωπότητας, ανακοίνωναν με άκρατη σοβαρότητα μέσω των διαγγελμάτων τους οι πρωθυπουργοί ανά τον κόσμο, ποτίζοντας με δηλητήριο τον σπόρο της προπαγάνδας. Όσοι κατόρθωσαν να επιζήσουν από το πρώτο κύμα παράνοιας που κατέκλεισε τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, κλειδαμπαρώθηκαν τρομαγμένοι στις κατοικίες τους αγνοώντας χαρακτηριστικά τις αυστηρότατες εντολές της πολιτικής προστασίας, που τους προέτρεπαν να συνεχίσουν κανονικά τις ζωές τους χωρίς να φοβόντουσαν πως θα πάθαιναν κάποιο αιφνίδιο κακό.

Όποιοι τους πίστεψαν, ανοίγοντας τις πόρτες των κατοικιών τους καλωσορίζοντας τον νοσηρό εφιάλτη που καραδοκούσε στις άγριες σκιές, σφαγιάστηκαν με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο από ανθρώπους-τέρατα, από ανθρώπους που μεταλλάχτηκαν λόγω του ιού σε πλάσματα που θύμιζαν περισσότερο αράχνες!

Σε λιγότερο από ένα μήνα, οι πρωθυπουργοί ανά τον κόσμο άλλαξαν ρότα στα διαγγέλματά τους, προτρέποντας με φωνές αυταρχικές, με φωνές που δεν λάμβαναν υπόψη τους αντίθετες γνώμες, όλους τους πολίτες να παραμείνουν αναντίρρητα στις οικίες τους, θέτοντας συνειδητά τους εαυτούς τους σε ολιγοήμερη καραντίνα, με την σαθρή δικαιολογία, πως ο στρατός ανέλαβε άμεσα να επαναφέρει την τάξη στον πλανήτη. Όμως ήδη το κακό είχε γίνει, και τίποτα πλέον, δεν θα ήταν όπως παλιά.