Αν μπορούσαμε να φέρουμε τον χρόνο πίσω, να σταθούμε απέναντί του, να διεισδύσουμε μέσα σε αυτόν και από αυτόν στα άδυτα της απανθρωπιάς, θα φρίτταμε επισκεπτόμενοι κατά τον Μεσαίωνα, ακόμη και κατά την εποχή του Διαφωτισμού, τα σκαμμένα στα έγκατα της γης υπόγεια πύργων, προορισμένα για την φυλάκιση αντιφρονούντων σε κάθε είδους εξουσία, και την εκεί εξόντωσή τους. Μία τέτοια τακτική, διατήρησαν ακόμη και ως τις ημέρες μας διάφορα πολιτικά εξουσιαστικά κέντρα σε διάφορες χώρες τού κόσμου μας. Σε υπόγεια τέτοια, λαγούμια εγκληματιών κατά της ανθρώπινης ζωής, μας ξεναγεί με τη γλαφυρή πένα του, εκφράζουσα τα δεινά των ανθρώπων αυτών οι οποίοι υπέστησαν τις συνέπειες της δικτατορίας του προλεταριάτου, ο ποιητής, ο οποίος ανασύρει μνήμες και μεταφέρει σε εμάς εικόνες σκληρής βίας, μέσα στις κατακόμβες πύργου στα παράλια του Ιονίου, όπου έριχναν «ως εις Καιάδαν» πολιτικούς κρατούμενους προς εξόντωση…

…Άνθρωποι ανήμποροι, άδικα φυλακισμένοι, βασανισμένοι, κατάβαθα στην ψυχή τους θλιμμένοι, γιατί τους πρόδωσαν και τους βασανίζουν έως θανάτου τα «αδέλφια» τους. Άνθρωποι που ζωντανεύουν ξανά και μέσα από τον λόγο τού ποιητή μας, προτρέπουν να καταλάβουμε πως όσο και αν προχωρά η εξέλιξη του κόσμου μας, τόσο περισσότερο η αδικία, ο σφετερισμός, η απανθρωπιά, τρανεύουν, επιβιώνουν και γίνονται καθεστώς ενάντια στην αξιοπρέπεια του Ανθρώπου και στην καταδίκη τού ανθρωπίνου γένους να ανταποκριθεί στον προορισμό της τελειότητας του ανθρωπίνου είδους.

Ο Λουάν Ράμα, ιερουργός του πνεύματος και εκφραστής των ανθρώπινων συναισθημάτων, σμιλεύει ανεξίτηλα στις καρδιές μας τις αποφράδες αυτές ημέρες και καταστάσεις και μας προτρέπει να σχεδιάσουμε και να παλέψουμε για έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς επαίσχυντες πράξεις, χωρίς ανεξάντλητη κακία, γεμάτο από καλοσύνη  και αγάπη…