Στο έργο του Παπαγεωργίου μπορεί κανείς να εντοπίσει δύο περιόδους, με άξονα τη λειτουργία του σώματος-λόγου. Μια περίοδο έντασης και πένθους. Μια δεύτερη περίοδο λύπης κι αποδοχής. Στην πρώτη περίοδο, το σώμα-λόγος βασανίζεται, διαμελίζεται, πληρώνει το τίμημα για ένα παρελθόν που ερήμην του το καθορίζει ως τα μύχια της ύπαρξης και της φωνής του. Στη δεύτερη περίοδο, το σώμα-λόγος ενώνεται με τον κόσμο με όρους ίδιους και άλλους από εκείνους του ύπνου και του εφιάλτη, ενώνεται σε σάρκα μία με τον έναν από τους πολλούς πραγματικούς κόσμους που δημιουργεί ο λόγος, για να επιτρέψει την ύπαρξη του φωτός – έστω και ως μακρινής κι ανέφικτης προοπτικής ή μνήμης και νοσταλγίας.

O Λειβαδίτης, με την κριτική οξυδέρκεια που τον χαρακτήριζε, εντοπίζει από πολύ νωρίς τα στοιχεία της ποίησης του Παπαγεωργίου –ελλειπτικότητα, πτώσεις, διάχυτη θλίψη, σπασμένες εικόνες, μνήμη– που θα εξελιχθούν σε άξονες της ποιητικής του. Κι ο νέος ποιητής παίρνει μάλλον πολύ στα σοβαρά τις παρατηρήσεις του Λειβαδίτη για τις αδυναμίες του, αφού πολύ σύντομα τις ξεπερνάει, αποκαθαίροντας τη ματιά και τη γλώσσα του από τα στερεότυπα, χτίζοντας τις εικόνες του με νέα υλικά. Αναρωτιέται μάλιστα κανείς, σε σχέση με την κατοπινή κριτική συνεισφορά του Παπαγεωργίου, αν κριτικές σαν αυτή του Λειβαδίτη, ο οποίος υπήρξε γενναιόδωρος προς τους νέους ποιητές όπως και ο Παπαγεωργίου στη συνέχεια, δεν βρίσκονται στη βάση της δικής του αντίληψης για το πώς πρέπει να είναι μια κριτική: οξυδερκής, μετρημένη, ακριβοδίκαιη, διαλογική και αγαπητική.