Στο βιβλίο αυτό αναλύεται η έννοια της ταυτότητας, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από συγκεκριμένα έργα σύγχρονης τέχνης. Η ταυτότητα εδώ, δεν αποτελεί παρά μια αφήγηση η οποία προκύπτει μέσα από την ερμηνεία του (κάθε) έργου. Προέρχεται και χαρακτηρίζεται από ποιότητες που ανευρίσκονται μέσα στα ίδια τα έργα, όπως η φύση της ιστορίας (που μας εισάγει στην έννοια των προστατευτικών αφηγήσεων) η οικονομία της ιστορίας (που μας εισάγει στην έννοια των ελλειπτικών αφηγήσεων), η ιδιόμορφη δομή της (που μας εισάγει στην έννοια των παρεκκλίνουσων αφηγήσεων), το διαφεύγον σημείο στο οποίο αυτή τερματίζει (που μας εισάγει στην έννοια των ανοιχτών αφηγήσεων). Διασαφηνίζεται δε από τον διάλογο της ιστορίας που η αφήγηση μεταφέρει, με το πλήθος όλων των άλλων ιστοριών που μας καθορίζουν.

Ίσως, να μην υπάρχει κατανόηση χωρίς σκέψη, σκέψη χωρίς κατανόηση, σκέψη και κατανόηση χωρίς συνειδητοποίηση κ.τ.λ., αλλά για να κατανοήσουμε κάτι δεν αρκεί να έχουμε την παράσταση αυτού που θέλουμε να κατανοήσουμε, χρειάζεται να την υπερβούμε, να αναγνωρίσουμε μιαν άλλη παράσταση σε σχέση με αυτό, η κατανόηση είναι μια σύνθεση παραστάσεων, ιδεών, αφηγήσεων. Το βιβλίο αποτελεί μια σύνθεση σκέψεων που προέρχεται από συγκεκριμένους θεωρητικούς χώρους, ενώ συντάσσεται με τον τρόπο που συντάσσονται τα έργα στα οποία αναφέρεται: επικαλυπτικά στρώματα παρατηρήσεων παραπέμπουν σε ορισμένες θεωρητικές σκέψεις και καθώς αυτό συμβαίνει σχηματίζονται πεδία (plateaus) ανάλυσης που διατηρούν μεταξύ τους μία αμφίδρομη, μη ιεραρχική σχέση. Η σύσταση αυτών των πεδίων, όπως δεν δηλώνει ότι θα εξαντληθούν όλες οι παρατηρήσεις που μπορούν να γίνουν ως προς τα έργα που εξετάζονται, ομοίως δεν εξαντλεί το αντικείμενο που βρίσκεται στον πυρήνα της ανάλυσης.