Ένας συγγραφέας ακούει το τραγούδι “Εγώ δεν είμαι ποιητής” Προσπαθεί να εκφραστεί με στίχους, βάζοντας στις σελίδες τούτου του βιβλίου όλες του τις σκέψεις. Ποιήματα, στιχάκια, ελεύθερος λόγος για εκείνες τις σκέψεις του νου και της ψυχής, που γράφονται στο χαρτί τις μοναχικές ώρες. Τις στιγμές της μοναξιάς.

Και έχουν πάντα άλικο χρώμα...κατακόκκινο!

Όταν το σκοτεινό μου βλέμμα συναντά την καθάρια, δική σου ματιά. Χαράζει.

Όταν ανοίγεις διάπλατα την αγκαλιά σου και μου λες:

- Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, να προσέχεις.

Ακόμη και σκοτάδι να είναι για όλους, εγώ βλέπω το χάραμα, όταν σε συναντήσω.

Είσαι το φως μιας νέας ημέρας.  Χάθηκα στην αγάπη σου

- Να προσέχεις σημαίνει, σου απαγορεύω να πεθάνεις.

Όχι δεν έκλεισε η ζωή μου μετά από εσένα.

Είμαι ανοιχτός για τα πάντα, απλώς είμαι ευγνώμων που είχα τα πάντα.