Ο περίπλους συνεχίζεται. Το τοπίο μάς αγκαλιάζει. Η αφήγηση συναντά τα είδωλά της από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η έντονη επιθυμία του Άλλου, οι συναντήσεις στα σύνορα της γνώσης και της απορίας. Στις σελίδες του βιβλίου αποτυπώνεται η δημιουργική διάρκεια της σημασιολογικά κρίσιμης στιγμής. Το τοπίο μεταστοιχειώνεται σε μια νέα πατρίδα της γραφής. Τα έπαθλα των περιηγήσεων: η αύρα του Βιετνάμ, η εξοικείωση με τη φαντασμαγορία του Αρχιπελάγους της Ινδονησίας, το βαθύ, παρατεταμένο άρωμα των κήπων της Ιαπωνίας, η αίγλη των σινικών τρόπων, η σαγήνη του Καμερούν, η μοναδική εμπειρία της Γερμανίας που ενώνεται.

Πρόσωπα παντελώς άγνωστα στον συγγραφέα μοιάζουν ξαφνικά οικεία. Η διαμονή στην ξένη γη αναβαθμίζεται σε παλίμψηστο συγκινήσεων. Οι παρένθετες επιστολές φίλων από την Αθήνα, μοναδικά τιμαλφή στις ταξιδιωτικές αποσκευές, δεν θέλουν να τεκμηριώσουν αποστάσεις, αλλά εγγύτητα. Το Εκεί προεκτείνεται συστηματικά σε Εδώ. Ο νόστος δεν συνιστά μία ακόμη χαρμολύπη, αλλά ευλογία. Η αλληλογραφία ανανεώνει την επαφή με τον κόσμο. Με το όνειρο του ταξιδιού.

---

Το Ταξίδι του Γιώργου Βέη απηχεί την ανάγκη του ανθρώπου να ξε-φύγει γνωρίζοντας άλλους τόπους και μέσα από αυτή την γνώση να ανα-γνωρίσει ξανά τον εαυτό του και να περιηγηθεί στον εσωτερικό του τόπο. Μια τέτοια οραματική εκδοχή του ταξιδιού καθώς συμ-βαδίζει με την άρνηση προσαρμογής στις καθιερωμένες «ταξιδιωτικές» συνθήκες, όπως και οι αντισυμβατικές εκτροπές και αποκλίσεις μιας ιδιολέκτου εντελώς διακριτής ανανεώνουν την ταξιδιωτική λογοτεχνική παράδοση, δίνοντάς της νέα πνοή. Μέσα από τα κείμενα-μαρτυρίες του (όπως ο ίδιος τα ονομάζει εξακολουθητικά) καταγράφεται μια διάσταση του χωροχρόνου, όπου το εθνικό και το πανανθρώπινο, το ιστορικό παρελθόν και η βάδιση του μέλλοντος χάνουν τα αυστηρά τους όρια. Σταθερά συνεπής σ’ αυτήν τη θέαση του κόσμου, η γραφή του αποτελεί την αποτύπωση ενός βιώματος που καλείται να συναιρέσει όλα τα είδη της γνώσης, που γίνεται, κόντρα στη σύγχρονη πολυδιάσπαση, μια ολιστική εμπειρία των αισθήσεων, των εικόνων και των ιδεών.

Συμπυκνώνοντας, θα λέγαμε πως το πολυεστιακό ταξιδιωτικό όραμα του Γιώργου Βέη συναιρεί τη λυρική όραση με τη δραματική αναπαράσταση, τη σκέψη και τη συγκίνηση, την κατ’ αίσθησιν αντίληψη με τη νοητική πρόσληψη, το νοησιαρχικό παρελθόν του Δυτικού ανθρώπου και το μυστικιστικό βίωμα της Ανατολής. Κάτω από μια τέτοια οπτική ο συγγραφέας μάς καλεί να αναζητήσουμε μέσα από τον άλλον τόπο τον εαυτό μας και να τον αισθανθούμε με τον τρόπο που έχουν όσοι και όσες επιθυμούν να ανακαλύψουν ό,τι το καθημερινό βλέμμα θάβει κάτω απ’ τη συνήθεια.

Άννα Αφεντουλίδου