Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη. Η μνήμη που χάνεται, που αμβλύνεται – κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο «εύσημο» της νόσου Αλτσχάιμερ.
Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της «επιλεκτικής» μνήμης, αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την «ηχητική μπάντα» και, κυρίως, την αισθηματική βαρύτητα.
Κομμάτια που, από μόνα τους, μπορεί και να είναι ό,τι πιο σπουδαίο μας συνέβη.

Του Φιδιού το Γάλα θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ, με βασικό «σίριαλ-κίλερ» τα πληγωμένα μας αισθήματα, τα τραύματα της απόρριψης, αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής, που ελλοχεύει μέσα μας, περιμένοντας την ανάλογη «καλή» στιγμή για να εκδηλωθεί.
Οι ήρωές μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία για την «ευτυχία του κοινότοπου», κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους.