Τα Kρησαρίσματα, της Βούλας Αργυροπούλου, είναι μία χούφτα σκέψεις που έμειναν μετά το κοσκίνισμα –κρησάρισμα– από το σωρό της πολυλογίας.
Είναι το «λακωνίζειν» που έλεγαν οι αρχαίοι μας όταν ήθελαν να ορίσουν τη φιλοσοφία.
Είναι πεντέξι σπυριά αλάτι που έμειναν στα «τηγάνια» της Μάνης όταν ο ήλιος εξατμίσει το θαλασσόνερο της ποσότητας.
Είναι τα ξεδιαλέγματα από την πολυκοσμία των λέξεων για να χωρέσουν στα βαγόνια της μνήμης.
Είναι το πριονίδι που μένει όταν η πλάνη του μυαλού πλανίζει ερωτηματικά.
Είναι η γύρη από τ’ άπειρα λουλούδια που το μυαλό σαν μέλισσα διάλεξε για να φτιάξει άποψη. Την άποψη τη δική μου και γιατί όχι και τη δική σας.