Ποιος να ’ναι αυτός ο κακομούτσουνος και κακοδαίμονας, άσχημος και καμπούρης με τη μεγάλη μύτη, τα μεγάλα μαύρα μάτια, ορθάνοιχτα, αρπαχτικά, παμπόνηρα, ορμητικά και το ίδιο αμυνόμενα, με γαϊδουρινά χείλια έτοιμα για χωρατά, γέλιο και σαρκασμό; Ο άνθρωπος αυτός με τη χοντρή φωνή, γαϊδουρινή και αυτή και τα μπαλώματα στην πλάτη και τον πισινό του, που διακρίνονται σαν αστεροσκοπεία; Τα ξυπόλυτα πόδια του που μοιάζουν σαν μπρασκαφούτες και σαν φραγκοσυκιές; Κι όταν βλέπει το καταραμένο φίδι, φοβάται μην του δαγκώσει κανένα ποδάρι και πάθει δηλητηρίαση το φίδι. Τι αυτοσαρκασμός και τι αυτοκριτική!

Το ένα του χέρι μακρύ που φτάνει παντού να κλέβει, να καρπαζώνει, να εκφράζει αισιοδοξία, απογοήτευση, ειρωνεία, φόβο, τρόμο, ν’ αρπάζει τη βελόνα που του πετάει η βεζιροπούλα και που της ζήτησε να την καρφώσει σ’ ένα καρβέλι ψωμί για να μην τη χάσει.

Υπάρχει Έλληνας που να μην έχει ταυτίσει κάποιον άλλον ή να μην έχει ταυτιστεί ο ίδιος μαζί του, να μη διακρίνει τη φωνή του, να μη γνωρίζει τη μορφή του, να μην ξέρει το όνομά του;

Στη μελέτη «Ο κοινωνικός και φιλοσοφικός ρόλος του Καραγκιόζη»  του διδάκτορος φιλοσοφίας, ζωγράφου, γλύπτη, χαράκτη, ποιητή και φυσικά καραγκιοζοπαίχτη, Χρήστου Α. Κυριαζή, μαθαίνουμε τα πάντα για τον Καραγκιόζη, το πνεύμα του οποίου ενέπνευσε τον ποιητή, το λογοτέχνη, το μουσικό, το θεατρικό συγγραφέα, το σκηνοθέτη, το γελοιογράφο, το ζωγράφο, τον Άνθρωπο.