Η ποιητική συλλογή κινείται στα δύσβατα μονοπάτια του κυρίαρχου χρόνου, της άσβεστης μνήμης, του ατέλειωτου αποχωρισμού και των δυσκατάκτητων στιγμών που γέρνουν και ξεθωριάζουν μέσα στη λήθη.

Κάθε ποίημα και ένα στιγμιότυπο αποσιώπησης και αβίωτου βίου για τον υπαρξιακό καθρέφτη. Κάθε καταγραφή του νουάρ, άλλο ένα κομμάτι του παζλ που μας δείχνει λίγο πολύ όπως είμαστε. Λαξευμένοι και ασπρόμαυροι.

Δείγμα γραφής:

ΧΩΡΙΣ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ

Λατρεύω την ανυπαρξία σου, Θεέ μου·
μου επιτρέπει να σου απευθύνομαι.
Προσκυνώ την αϋλότητά σου·
ντύνει με αποδραστικά φτερά την ελευθερία μου.
Προσεύχομαι με βεβαιότητα μονάχα σε σένα, Κύριε·
έχω ακλόνητη πίστη στη σιωπή σου.