Στο βιβλίο Μιλώντας για τον Θεό παρουσιάζεται η αναζήτηση του ανθρώπου για κάτι ιερό, για τον Θεό. Όπως λέει ο Κρισναμούρτι σε ένα απόσπασμα από μια ομιλία του, «Μερικές φορές θεωρείτε ότι η ζωή σας είναι μηχανική, και άλλες φορές −όταν υπάρχουν θλίψη και σύγχυση– ξαναγυρνάτε στην πίστη και στρέφεστε σ’ ένα υπέρτατο ον για καθοδήγηση και βοήθεια». Ο Κρισναμούρτι ερευνά τη ματαιότητα της αναζήτησης γνώσης για το «άγνωστο» και μας δείχνει ότι μόνο όταν πάψουμε να ψάχνουμε με τον νου μας, με το λογικό, μπορεί να είμαστε «ριζικά ελεύθεροι» να βιώσουμε την Πραγματικότητα, την Αλήθεια και εκείνο που είναι Ιερό. Παρουσιάζει τον «θρησκευόμενο» άνθρωπο ως κάτι διαφορετικό από τον «θρήσκο», ως κάποιον που αντιλαμβάνεται άμεσα το ιερό και όχι όπως αν ήταν προσκολλημένος σε κάποια θρησκευτική πίστη. Είναι χαρακτηριστική μια περιγραφή που κάνει στο ημερολόγιό του, δίνοντας έμμεσα και με ποιητικό τρόπο τη δική του αίσθηση του ιερού: «Η αντανάκλαση του ηλιοβασιλέματος ήταν μια εκθαμβωτική έκρηξη, ακριβώς όπως και το ίδιο το ηλιοβασίλεμα· γύρω από τον ήλιο που έδυε ήταν μαζεμένα λίγα σύννεφα που είχαν αγνότητα· ήταν μια φωτιά χωρίς καπνό που δεν θα έσβηνε ποτέ. Η απεραντοσύνη αυτής της “φωτιάς” και η έντασή της διαπέρασε τα πάντα και χώθηκε στη γη. Η γη ήταν ο ουρανός και ο ουρανός ήταν η γη. Όλα ήταν ζωντανά και ξεχείλιζαν από χρώμα και το χρώμα ήταν ο Θεός, όχι ο Θεός των ανθρώπων».

ΡΗΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

ΠΡΙΝ AΠO ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ TO 1986

Δεν υπάρχει διάδοχος ή εκπρόσωπός μου που θα

συνεχίσει τη διδασκαλία, τώρα ή οποτεδήποτε στο μέλλον,

στο όνομά μου... Δε χρειάζονται ερμηνευτές... Κάθε

άνθρωπος θα πρέπει να παρατηρεί κατευθείαν τις δικές του

δραστηριότητες κι όχι μέσω κάποιας θεωρίας ή αυθεντίας...