`Από όλα τα εκφραστικά μέσα, η φωτογραφία είναι το μόνο που παγιώνει μια συγκεκριμένη στιγμή. Παίζουμε με πράγματα που εξαφανίζονται και που, μετά την εξαφάνισή τους, είναι αδύνατο να τα επαναφέρουμε στη ζωή.
[...] Πρέπει, λοιπόν, να πλησιάζουμε το θέμα σαν τη γάτα... Με πέλμα βελούδινο και μάτι ακονισμένο.
[...] Μια φωτογραφία είναι για μένα η ταυτόχρονη, εντός κλάσματος του δευτερολέπτου, αναγνώριση της σημασίας ενός γεγονότος και της αυστηρής οργάνωσης των οπτικά αντιληπτών μορφών που το εκφράζουν.
Ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσω της ζωής, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τον έξω κόσμο που μας διαμορφώνει και όμως πάνω του μπορούμε να επέμβουμε. Πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό, που, συνδιαλεγόμενοι διαρκώς, σχηματίζουν έναν και μοναδικό· αυτόν τον κόσμο καλούμαστε να μεταδώσουμε`.

Το κείμενο αυτό του μεγάλου Γάλλου φωτογράφου Henri Cartier-Bresson (γεν. 1908), που έβαλε τη σφραγίδα του στη φωτογραφική τέχνη του 20ού αιώνα, γράφτηκε το 1952, και συνοψίζει τις αποφασιστικές στιγμές στην πορεία του, και εκθέτει τις απόψεις του για το φωτογραφικό ρεπορτάζ, στο οποίο αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του: για το θέμα και τη σύνθεση μιας φωτογραφίας, για την τεχνική, αλλά και για τη σχέση με τους πελάτες.
Σαράντα χρόνια μετά, αγέραστος ο Cartier-Bresson, συνεχίζει να θέτει ερωτήματα για τη φωτογραφική τέχνη και για τη σχέση της με το σχέδιο : `Η φωτογραφία είναι για μένα η αυθόρμητη παρόρμηση μιας αέναης οπτικής εγρήγορσης που συλλαμβάνει τη στιγμή και την αιωνιότητά της`, λέει. `...είναι μια άμεση πράξη. Το σχέδιο είναι στοχασμός`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]