`ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ`:
Σ` έναν κόσμο που του λείπουν τα ποτάμια...
Σαν χωράφι στην καρδιά μιας ερήμου
και διψά...
Κάπου χάνεται το χιόνι, η ψιχάλα, η βροχή
κι η πάχνη αόρατη απλά παγώνει.
Δίχως χέρια, δίχως γλώσσα κι ομφαλό
περιστρέφεται ανιαρά κι άγρια χλιμιντρίζει·
όνειρο δεν είναι μα μήτε και αλήθεια.

Σ` έναν κόσμο που του λείπουν οι πηγές...
Οι οπές;
Υπάρχουν μα στεγνές,
αδημονούν να διαρρεύσει ύδωρ, έστω λιγοστό.
Κάπου κάπου ηχεί ο άνεμος που στροβιλίζεται εντός τους
θυμίζοντας σ` αυτές τη μοναξιά
και την αποτυχία τους...