Με παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμη. - Δέκα χρόνια είστε ευχαριστημένα; Η εγγονή μου, επιμένει στα δεκαπέντε. Τελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Είναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μπροστά μου να τους δω να μεγαλώνουν. Βέβαια και είναι κρίμα. Μήπως είναι στο χέρι μου; Η πρώτη φορά που αντίκρισα γραμμένο το 2000 ήταν το Δεκέμβρη του 1990. Μόλις είχε φύγει ο Γιώργος για πάντα. Μου είχε αφήσει εντολή μην τύχει και δεν ανανεώσω την κάρτα παραμονής στη Γαλλία, παρόλο που θα μου ήταν άχρηστη, αφού εδώ και χρόνια είχαμε γυρίσει οριστικά στην Ελλάδα. Ύστερα από τόσα που περάσαμε αγωνιούσε φαίνεται εκείνος που θα μ’ άφηνε μόνη και σκεπτότανε πως για καλό και για κακό ας είχα μία κάρτα μόνιμου κατοίκου Γαλλίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]