«Η Ευρώπη υπήρξε για πέντε αιώνες η εστία μιας βάρβαρης κυριαρχίας πάνω στον κόσμο. Την ίδια στιγμή, υπήρξε επίσης η εστία των χειραφετικών ιδεών που υπονόμευσαν την κυριαρχία αυτή. Για να μπορέσουμε να αντισταθούμε καλύτερα στη βαρβαρότητα, καλά θα κάνουμε να κατανοήσουμε την πολύπλοκη, ανταγωνιστική και συμπληρωματική σχέση ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Οι τραγικές εμπειρίες του 20ου αιώνα είναι αναγκαίο να οδηγήσουν σε μια νέα ανθρωπιστική συνείδηση. Το σημαντικό δεν είναι η μετάνοια, είναι η αναγνώριση. Μια αναγνώριση που πρέπει να αφορά όλα τα θύματα: Εβραίους, Μαύρους, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, Αρμένιους, αποικιοκρατούμενους της Αλγερίας ή της Μαδαγασκάρης. Είναι απαραίτητη αν θέλουμε να υπερνικήσουμε την ευρωπαϊκή βαρβαρότητα. Πρέπει να είμαστε ικανοί να στοχαστούμε την ευρωπαϊκή βαρβαρότητα για να την υπερβούμε, διότι το χειρότερο είναι πάντα πιθανό. Η βαρβαρότητα μας απειλεί, ακόμα και πίσω από τις στρατηγικές που, υποτίθεται, την αντιμάχονται».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]