Χωρίς αμφιβολία η γραμματολογική θέση που επιφύλαξαν για τον Γιώργο Σαραντάρη οι ιστορικοί της λογοτεχνίας μας είναι σκανδαλωδώς δυσανάλογη προς το μέγεθος της αξίας του. Από μιαν τέτοια αίσθηση παρακινημένος ο ανθολόγος του παρόντος τόμου, και για να προκαλέσει μεγαλύτερη προσοχή για έναν κορυφαίο ποιητή που εξοφλούσαν μαζί του με το χαρακτηρισμό του ως «σιγαλόφωνου» και ποιητή του «ελάσσονος τόνου», διατύπωσε παλαιότερα (1971) την ερώτηση, πώς δεν είχε γίνει ακόμα κατανοητό ότι ο Σαραντάρης είναι από μιαν άποψη πιο πάνω από τον Σολωμό: αν ο Σολωμός παραμένει πάντα ο μάγος της μουσικής μέσα στην ποίηση, ο Σαραντάρης βγάζει το ποιητικό μήνυμα από ένα μεγαλύτερο βάθος και με τρόπο περισσότερο σύγχρονο, κοντινό μας. Ο Σαραντάρης είναι ο ποιητής που κατόρθωσε με τρόπο μοναδικό στην ελληνική ποίηση να συγκεράσει τον πιο βαθύ ιδεαλισμό με τον πιο ειλικρινή ανθρωπισμό, μετουσιώνοντας και τα δύο σε μιαν ανεπανάληπτη - σπαρασσόμενη από έναν απαιτητικό, επώδυνον έρωτα της ζωής και του ανθρώπου, και αιθεριωμένη συγχρόνως - ποίηση. Είναι ευτύχημα που ο αφοσιωμένος φίλος του Γιώργος Μαρινάκης πρόλαβε να εκδώσει τα Άπαντα του Σαραντάρη σε πέντε ογκώδεις τόμους (Gutenberg 1987). Με βάση αυτή την έκδοση έγινε η παρούσα ανθολόγηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]