«Αντίλογος στον Στέλιο Ράμφο» σημαίνει άρνηση προσχώρησης στο πνεύμα των καιρών, αντίσταση στην προέλαση «παγκοσμιοποίησης» και αμερικανικού πολιτισμού, στροφή στην μελέτη μιας απέραντης πνευματικής παράδοσης (ελληνικής, χριστιανικής και οικουμενικής) και ενεργοποίησής της, εμμονή στο συγκεκριμένο, στο τοπικό, στο διάφανο, στο θεϊκό, στο ανθρώπινο και όχι σε αφηρημένες κατηγορίες σκέψης, στον ανύπαρκτο οικουμενικό άνθρωπο και στην άψυχη τεχνολογία του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]