Εστιάζοντας για άλλη μια φορά το φακό μας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μέσα σε όλα τα προαναφερθέντα περιφερειακά, συμμαχικά και διεθνή πλαίσια συνεργασίας και αντιπαλότητας, δεν θα μπορούσαμε να μην υπογραμμίσουμε αυτό που, όπως σημειώνεται και στον υπότιτλο της παρούσας έκδοσης, «περιγράφει» σε τελική ανάλυση άψογα το προσκήνιο και παρασκήνιο της ιδιόμορφης διαχρονικής ελληνο-τουρκικής γειτνίασης, συνύπαρξης και αντιπαράθεσης: Η ελληνική πλευρά κατά το μάλλον ή ήττον στηρίζει την πολιτική της στην προβολή των θέσεών της με βάση το διεθνές δίκαιο και ό,τι συνεπάγεται, ενώ η Τουρκία, στην υποστήριξη των δικών της απόψεων, πολύ σπάνια κάνει χρήση της αρχής του σεβασμού των διεθνών συμφωνιών και πρακτικών. Αν λάβουμε, επίσης, ως αυταπόδεικτο το γεγονός ότι η Ελλάδα θεωρεί πως όλα τα ζητήματα που θέτει η Τουρκία ως διαφορές με αυτήν ρυθμίζονται από διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες, κάνοντας προς τούτο συνεχώς επίκληση στην τήρησή τους εκ μέρους της γείτονος χώρας, είναι λογικό η αντίπερα όχθη να στηρίζεται περισσότερο σε στοιχεία που απορρέουν από το μέγεθός της, αφού τα δεδομένα δεν μπορούσαν, τότε, να «προβλέψουν» αυτή τη δυναμική για το ζωτικό χώρο της αναπτυσσόμενης Τουρκίας. Η άλλη πλευρά αυτού του νομίσματος συνδέεται με την ικανότητα της Τουρκίας να εμφανίζει τα ζητήματα που την αφορούν έναντι της Ελλάδας μέσα από το πρίσμα των διαφορών που οι σημερινές γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες δεν της «επιτρέπουν» να συνεχίσει να αποδέχεται ως εσαεί ρυθμισμένες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]