Η αναντίρρητη εξουσία των δύο αυτών αξιοσέβαστων ερεισμάτων της κοινωνίας -της Εκκλησίας και του Κράτους- χρησιμεύει σήμερα για να επιβάλει σε όλους, στην πνευματική ελίτ όπως και στον πελαγωμένο λαό, μια εκχυδαϊσμένη εικόνα τόσο της καλλιτεχνικής παραγωγής όσο και της ανθρώπινης μορφής. [...]
Οι συμβατικές χειρονομίες των ανθρώπων της Εκκλησίας και των αξιωματούχων του κράτους που θαυμάζουν τη `σύγχρονη τέχνη`, τόσο αντίθετες προς το λειτούργημα και την αποστολή τους, θυμίζουν τις κωμικές χειρονομίες της Γιορτής των Τρελών στον ύστερο Μεσαίωνα.
Όλα αυτά θα είχαν μικρή σημασία. Αλλά στο μεταξύ, πόσοι καλλιτέχνες, στον αιώνα που τελείωσε και σε εκείνον που αρχίζει, οι οποίοι υπέστησαν τεράστια κακομεταχείριση σε σχέση με τους συναδέλφους τους στα τέλη του προ-προηγούμενου αιώνα, τους `καταραμένους` καλλιτέχνες όπως τους ονόμασαν, πόσοι καλλιτέχνες δεν χάθηκαν, δεν θυσιάστηκαν στην πραγματικότητα, ενώ οι εξουσίες που υποτίθεται ότι τους στηρίζουν αδιαφορούσαν, δεν πέθαναν χωρίς να αναγνωριστούν, απελπισμένοι συχνά από αυτή την έλλειψη αναγνώρισης; Για όλους αυτούς γράφτηκε το βιβλιαράκι ετούτο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]