Το παρόν, βέβαια, δοκίμιο δεν αποτελεί εγχειρίδιο ιδεολογικού σχολείου ούτε απάνθισμα δράσεων ή προτάσεων για μια Τοπική Αυτοδιοίκηση ξεκομμένη από την κοινωνία, το κράτος και την ΕΕ. Προσπαθεί να δει με τρόπο διαλεκτικό τη σύνδεση των τοπικών αρχών με τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα ακόμα και όταν αυτά υπάγονται σε εθνικούς χειρισμούς. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, άλλωστε, δεν είναι ανεξάρτητη από την κεντρική διοίκηση, αλλά αποτελεί τον πλησιέστερο λαϊκό εκφραστή ή έτσι θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είναι. Τα προβλήματα της αυτοδιοίκησης δεν είναι άσχετα από τα ζητήματα που απασχολούν τον πληθυσμό της και όλα τους εκπορεύονται από τις ίδιες πολιτικές επιλογές. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η περιθωριοποίηση της δημόσιας παιδείας και η αύξηση των ταξικών εμποδίων για την ακαδημαϊκή μόρφωση, η ανεργία που καλύπτεται πίσω από "στημένα" στατιστικά στοιχεία είναι όψεις του ίδιου πολυεδρικού μετανεωτερικού σχήματος της κοινωνίας μας. Σε μια τέτοια όψη στέκεται και η χωρίς πόρους Τοπική Αυτοδιοίκηση εξαρτημένη και υπερφαλαγγισμένη από τη γραφειοκρατία και τα κομματικά ανταλλάγματα.

Το παρόν αποτελεί μία σειρά κρίσεων, ιδεών και προτάσεων με την ελπίδα να συντελέσει στον ιδεολογικό διάλογο που φθίνει πια στις μέρες μας. Προβάλλουμε, λοιπόν, την αντίληψη για μία άλλη, για μία διαφορετική αυτοδιοίκηση. Γιατί τελικά Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι τα κτίρια, οι δρόμοι και οι κήποι και τα πάρκα. Η τοπική αρχή που θέλει να λειτουργεί με τις αρχές της κινηματικής δημοκρατίας είναι πρωτίστως ανθρώπινη και ανοιχτή προς τη δράση των ανθρώπων. Η όποια επιλογή της κρίνεται από την προτεραιότητα που έχει ή από το ποιον εξυπηρετεί πρωτίστως, τη δημοκρατική γραφειοκρατία και την κεντρική διοίκηση ή τον ίδιο τον πολίτη; Και οι άνθρωποι δεν είναι έννοιες αφηρημένες.