Είναι δύσκολο να εκθέσω με απόλυτη βεβαιότητα τους λόγους της οικειότητάς μου με την κόμισσα Χαψούλη. Μιλώντας για οικειότητα, εννοώ ασφαλώς εκείνες τις μόνες σχέσεις, ιδιαίτερα συγκρατημένες, που μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε κάποιο πρόσωπο της υψηλής κοινωνίας καταγόμενο από σπουδαία οικογένεια και αριστοκρατικό έως το μεδούλι και σε ένα άτομο προερχόμενο από ένα τίμιο και αξιοπρεπές περιβάλλον, αστικό και μόνον αστικό. Μία κάποια κλίση για το θεσπέσιο, που εκδηλώνω κάποτε, όταν μου το επιτρέπουν οι περιστάσεις, μία αρκετά βαθιά θεώρηση των πραγμάτων κι ένα είδος ιδεαλισμού, όλα αυτά ίσως, αν δεν αυτοπροβάλλομαι, μ` έκαναν να κατακτήσω τη συμπάθεια της κόμισσας, που δε την χάριζε παρά μόνο δικαίως. Από την παιδική μου ηλικία, πράγματι αισθάνομαι ως `σκεπτόμενο καλάμι` και διακρίνομαι για την έλξη μου προς τα πλέον υψηλά πράγματα και περνώ ώρες ατέλειωτες με στοχασμούς πάνω σε θέματα ευγενή και ωραία. Τούτη λοιπόν η ανιδιοτελής περιέργεια, τούτη η ευγένεια του πνεύματος, τούτη η ρομαντική, αριστοκρατική, ιδεαλιστική και ελαφρώς αναχρονιστική στάση ήταν το εισιτήριό μου στα γλυκίσματα της κόμισσας και στα εξαιρετικά γεύματα της Παρασκευής . Η κόμισσα ήταν μια ανώτερη γυναίκα με βαθύτατα χριστιανικό και ταυτοχρόνως αναγεννησιακό πνεύμα· πρωτοστατούσε στις φιλανθρωπικές αγορές δίχως να παραλείπει την καλλιέργεια των τεχνών. Όλοι θαύμαζαν την πληθώρα των αγαθοεργιών της, μιλούσαν διαρκώς για τα φιλανθρωπικά της τσάγια και για τα καλλιτεχνικά της five o` clock όπου συμπεριφερόταν ως απόγονος των Μεδίκων, και τέλος όλοι ποθούσαν την είσοδο στο μικρό και ιδιαίτερα εκλεκτικό σαλόνι του ανακτόρου της, όπου δεχόταν μόνον έναν μικρό αριθμό ιδιαίτερα στενών και απόλυτα έμπιστων φίλων.[...]