Το πιο λαμπρό επίτευγμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού παραμένει δίχως άλλο η καλλιέργεια του λόγου, νοουμένου όχι μόνον ως πνευματικού περιεχομένου αλλά και ως μέσου έκφρασης της σκέψης. Αυτή η καλλιέργεια, που κορυφώνεται και φθάνει στην κλασικότητά της τον 4ο αι. π.Χ., απαίτησε μακρό χρόνο εξέλιξης, εφ` όσον άρχισε από το έπος με τον σχετικά απρόσωπο χαρακτήρα, για να καταλήξει μέσω της λυρικής και τραγικής ποίησης στον ανθρωποκεντρικό πεζό λόγο. ( . . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]