Γνώρισα έναν άντρα, τον έλεγαν Χανς κι ήταν αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Γνώρισα ακόμη έναν και ήταν κι εκείνος αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Ύστερα έναν που ήταν τελείως αλλιώτικος από όλους τους άλλους και λέγονταν Χανς, τον αγάπησα. Τον συναντούσα στο ξέφωτο και πηγαίναμε μακριά, χωρίς σκοπό, στην πεδιάδα του Δούναβη ήταν, φεύγαμε πάνω στου Λούνα παρκ την τεράστια ρόδα, στον Μέλανα Δρυμό ήταν, κάτω απ` τα πλατάνια στις μεγάλες λεωφόρους, έπινε μαζί μου Pernod. Τον αγαπούσα. Στεκόμασταν σ` έναν σιδηροδρομικό σταθμό, στον βορρά, και το τραίνο έφευγε πριν τα μεσάνυχτα. Δεν έγνεψα, έκανα με το χέρι ένα σημάδι για τέλος. Για το τέλος που δεν βρίσκει κανένα τέλος. Που δεν τελειώνει ποτέ.