Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας γιατί αλλάζουμε συνέχεια. Δεν αντικρίζουμε παρά μόνο τη σκιά του εκάστοτε εαυτού μας· φευγαλέες ματιές αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε. . . Γι` αυτό ο Φάνσοου δε θα διστάσει να σπάσει τα δεσμά του και να εξαφανιστεί, εγκαταλείποντας την έγκυο γυναίκα του. Αγωνιστής, αθεράπευτα ρομαντικός, ασυμβίβαστος επαναστάτης ή, απλώς, ανισόρροπος; Μα γιατί θα πρέπει τελικά να ονοματίζουμε και να οριοθετούμε τα πάντα όταν η ψυχή μας δεν είναι τίποτ` άλλο από ένα `κλειδωμένο δωμάτιο`; Και ποιος έχει άραγε τα κλειδιά;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]