Ο Άντονι, παραμορφωμένος ύστερα από μοιραίο ατύχημα, επιλέγει να ζήσει για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια χωρίς να έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους: διαβάζει πολύ, ακούει μουσική, δουλεύει μέσω Ίντερνετ. Φαίνεται πως έχει καταφέρει να λύσει την εξίσωση της δύσκολης ζωής του, φαίνεται να ξεπερνά τη σύγχρονη δικτατορία της ομορφιάς - ή της ομοιομορφίας - επιλέγοντας την απομόνωση. Ωστόσο, η συνάντησή του με τον σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ και το γεγονός ότι νιώθει και πάλι ποθητός, και κυρίως αποδεκτός, τον οδηγούν σε μια γεμάτη πάθος αναζήτηση της προσωπικής του απελευθέρωσης από την απομόνωση που του επέβαλε η παραμόρφωσή του, του μαθαίνουν ότι «στο κέντρο του κενού, υπάρχει μια άλλη γιορτή». . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]