Το τιμιότατο δώρημα που χάρισε η Θεσσαλονίκη στα Νεοελληνικά Γράμματα με την ασύγκριτης πνευματικότητας και γλώσσας λογοτεχνική "Σχολή" της, προσφέρθηκε δια χειρός Γ. Θ. Βαφόπουλου, που πρώτος, περνώντας από οδυνηρές υπαρξιακές δοκιμασίες, ακούσε εντός του και διερμήνευσε την μοναδική, υψηλόφθογγη φωνή της.
Τιμούμε με τον τόμο αυτό, τον άξιο, ακάματο, εμπνευσμένο Αρχηγέτη της και τιμούμε το αυτόνομα πανάξιο ποιητικό κυρίως, αλλά και πεζογραφικό του έργο, ένα έργο που φάνηκε κιόλας να διεκδικεί την αθανασία -και που καθορίζει την μεθόριο και το ύψος μιας "Σχολής", της "Σχολής της Θεσσαλονίκης".
Τιμούμε ακόμη την μνήμη και το ηθικό ανάστημα ενός σπάνιου ανθρώπου κι ενός τίμιου φίλου, με τον αναπόφευκτο πόνο του πρόσφατου χωρισμού μας, καθώς ο θάνατος βιάστηκε και τον απέκοψε από τον αισθητό αυτό κόσμο, ένα μόλις μήνα πριν ο τόμος αυτός ετοιμαστεί για να του προσφερθεί.
Κι έτσι, το στεφάνι της δόξας που του επλέκαμε, έγινε στέφανος επιτάφιος σμύρτων και δάφνης με την αρμυρή δρόσο των δακρύων μας.
Η "Ευθύνη"