Ο Ναγάι Καφού είναι ένας απ` τους πιο δημοφιλείς και αναγνωρισμένους συγγραφείς του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα στην Ιαπωνία. Η `Σιγανή βροχή`, το καλύτερό του έργο στη δεκαετία του είκοσι, είναι ένα μελαγχολικό αλλά συγκρατημένο στα ξεσπάσματά του περιδιάβασμα μέσα από εποχές, φθινόπωρα και χειμώνες περασμένους, βροχές σιγανές και μακρόσυρτες, πρόσωπα του παρελθόντος, εικόνες ξεθωριασμένες, κουρασμένα συναισθήματα και κάποιο είδος κυνισμού. Περιδιάβασμα και συρραφή από γράμματα, ποιήματα και γνώμες. Για να κυλήσουν όλα μες στη βροχή και την ομίχλη. Ελεγεία και νυχτερινό, ήρεμος θρήνος της φθοράς και της απώλειας ενός κόσμου, του ίδιου του σώματος και της νεανικής του δύναμης, της δημιουργικής πνοής. Σαν ένας σκοπός παλιός του σαμισέν ή του σακουχάτσι που η λεπτή του μελαγχολική ομορφιά τον εμποδίζουν να γίνει μεμψιμοιρία και παράπονο. Η τελική λέξη είναι η ήρεμη παραίτηση. Το τέλος του ρευστού κόσμου των εταιρών, των ηθοποιών, των χορευτριών και των μουσικοδασκάλων. Τέλος για τους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες, τους επιτυχημένους και τους αποτυχημένους. Τέλος ενός κόσμου και τέλος και των τελευταίων που ακόμη μπορούν να τον λαχταρούν και να τον θυμούνται.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]