Οι σκιές αρχίζουν να βαραίνουν περισσότερο από ότι τα προηγούμενα χρόνια, και στο ημίφως που δημιουργείται, έχουν ανθρώπινες μορφές. Άλλοτε, είναι τοποθεσίες τόπων, όπου βρέθηκα, πέρασα ή έζησα. Κάποιες φορές μοιάζουν με επαναστατικά πανό, άλλες ώρες, πάλι, θυμίζουν κελιά φυλακής, δάση από πουρνάρια της Ικαρίας, το παλιό κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο, δύο φρικτές αγχόνες στη Δαμασκό, τον πεζόδρομο της Κνέζα Μιχαήλοβα στο Βελιγράδι, και, ένα Στρατάρχη που παλεύει και δεν εννοεί να πεθάνει. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]