Με πολλούς τρόπους και από πολλούς δρόμους μπορείς να προσεγγίσεις την πατρική δημιουργία. Βασική, όμως, προϋπόθεση και όρος απαραίτητος θαρρώ πως πρέπει να λογαριαστεί η πίστη στην αλήθεια και η επιμονή να μετατρέψεις τα εμπόδια σε σκαλοπάτια που θα σε οδηγήσουν όχι σε επιπόλαιο όργωμα αλλά σε βαθιά άρωση και συστηματική ανασκαφή του ποιητικού τοπίου. Έτσι, μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις δημιουργικά και επωφελώς την ποιητική συνείδηση-δημιουργία, αυτό το αιώνιο και τραγικό αγώνισμα που κλείνει μέσα του όλες τις δυνάμεις της ζωής, ενώ φανερώνεται με τη μορφή αθώας παιδιάς. Για να μπεις μέσα στο ρουμάνι της ποίησης -δηλαδή της ζωής!- πρέπει να μετατρέψεις -να το επιχειρήσεις εννοώ- την αδυναμία σου σε παντοδυναμία, να κάνεις την ανημπόρια σου κεραυνό που θα λειάνει τον γκρεμό, για να περπατήσεις στο τοπίο και να συγκομίσεις τα μηνύματα της υπόκωφης φωνής των πραγμάτων. Μέσα από τους πυκνούς σε νόημα στίχους του ποιητή αναδύεται ο κόσμος της φρίκης και υποδεικνύεται ο δρόμος της φυγής από το τέλμα. Και ο δρόμος είναι ένας. Είναι το καίριο χτύπημα της μεγάλης κατάρας, του στυγνού τέρατος: της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή είναι η βαθύτερη κοινωνικοπολιτική ουσία της ποίησης του Γιάννη Κορίδη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]