Από τις λεωφόρους του Μανχάταν στην παλιά πόλη του Ντύσσελντορφ και στα βιομηχανικά κέντρα της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας κι από κει στις βουερές γειτονιές του δαιδαλώδους Πεκίνου, στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ, στην «Ponte Flor de Lotus», τη «Γέφυρα του Λωτού» στο Μακάο, στη Σεούλ και στις Βερμούδες: οι τόποι γίνονται φράσεις, παράγραφοι, επιστολές που θα επιδοθούν πολλά χρόνια μετά, όταν η Γλαύκη και η Μαρκέλλα θα έχουν ξεπεράσει το φράγμα της σιωπής και θα έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ανάμεσα στις άλλες γλώσσες και τη γλώσσα του αποστολέα. Συνομιλίες με ανώνυμους περαστικούς αλλά και στιχομυθίες με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, τον Νικόλαο Κάλας και τον Ουμπέρτο Έκο, απρόοπτες συναντήσεις, στοχαστικές αϋπνίες, περιδιαβάσεις στο εσωτερικό της ζωής, αναδιατυπώσεις χώρων και γεωγραφικών συντεταγμένων βρίσκουν τη θέση τους σ` αυτά τα γράμματα-σινιάλα. Ο κόσμος τείνει να γίνει μια σελίδα, ένα γράμμα στην άκρη του Ειρηνικού Ωκεανού, μια απόδραση στις θάλασσες της Νότιας Κίνας. Η επιστολική νουβέλα του Γιώργου Βέη συνοψίζει τους χώρους σ` ένα τοπίο, σε μια επιθυμία, σε ένα όνειρο: τη συντροφικότητα μέσα στις αντιφάσεις και στα δεινά της δύσκολης μέρας και της εξοντωτικής νύχτας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]