Ένα μοιραίο, τροχαίο ατύχημα είναι η αιτία που ο Λάμπρος φυλακίζεται μέσα στο ίδιο του το σώμα, που δεν τον υπακούει πια. Όμως, παρά τη φυσική του εξαθλίωση, οι εμπειρίες που βιώνει βαθιά μέσ’ τη συνείδησή του, τον διευρύνουν και τον λυτρώνουν. Παράλληλα, η Εύα, η γυναίκα του, μέσα από εσωτερικές συγκρούσεις οδηγείται αρχικά στην κατάθλιψη. Αργότερα, όμως, ο έρωτας που συναντά στο πρόσωπο του παιδοψυχιάτρου, που συμβουλεύεται για τα παιδιά της, τη βοηθά αφαιρώντας της ένα-ένα τα πέπλα της ψευδαίσθησης, να φθάσει σ’ ένα τέτοιο σημείο ωριμότητας κι ελευθερίας, που τη φέρνει σ’ επαφή με τον πιο βαθύ κι αληθινό της πυρήνα, τον εαυτό της. Για πρώτη φορά καταλαβαίνει ότι αντιδρά από ένα επίπεδο βαθύτερο ακόμη κι από την ευχαρίστηση. Σ’ αυτό το επίπεδο η αγάπη της έχει σαν στόχο μόνο να υπάρχει, που δεν είναι στόχος. Σ’ αυτό το επίπεδο η αγάπη της συναντά τον εαυτό της και τότε ριγά εκστατική από την επαφή. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]