[...] Το "Παντογνώστης και ζωντόβολος" είναι ένα ταξίδι που δεν βαρύνεται ούτε από την εμμονή της ανακάλυψης, ούτε από την παρακμή του "όλα έχουν γίνει". Είναι μελαγχολικό και ελαφρύ, σάρκα και παραμύθι.

Κεντρικό ζευγάρι του έργου, ο κύριος και ο υπηρέτης. Ο έξυπνος και ο βλαξ, ο μορφωμένος και ο αδαής, το μυαλό και το στομάχι. Σχήμα πανάρχαιο και κλασικό, ιδιαίτερα αγαπητό στο γαλλικό θέατρο που ανατρέπεται για μια ακόμη φορά. Εδώ όμως τον λόγο δεν έχει η αστική ή η αριστοκρατική ηθική, αλλά ο τόπος των επιθυμιών και των ονείρων. Στον τόπο αυτό, η δομημένη λογική (;) και η αφελής έπαρση του Παντογνώστη, δεν έχουν καμία θέση. Η ποθητή από τους πάντες βαρώνη προσφέρεται αφειδώς δείχνοντας όμως μία σαφή προτίμηση προς τον Ζωντόβολο. Η είσοδος ενός τόσο γήινου πλάσματος στον πύργο των υποσχέσεων οδηγεί και στην κατάρρευση του όλου οικοδομήματος και στην ανάσταση της βαρώνης. Οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν, μόνο που, ουσιαστικά, δεν υπάρχει παιχνίδι. Ο καθένας χάνει από ένα κομμάτι του, τα πάντα φθείρονται σαν λέπια που πέφτουν, τα πάντα αναγεννώνται με την παλαιή τους φρεσκάδα.

Τα υπόλοιπα πρόσωπα λειτουργούν ως οπτασίες, απλά περάσματα ή καταλύτες, πάντοτε όμως μέρη ενός ονείρου που προσφέρεται σε όλους από άπειρες οπτικές γωνίες.
[...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)