[...] Πλάι στο ηρώο είχε εμφανιστεί μια γυναίκα. Ήταν χλωμή και φορούσε ένα μαύρο δερμάτινο παλτό. Τα μαλλιά της ήταν κοντά και άσπρα σαν το φως του φεγγαριού. Είχε τη ζώνη της δεμένη σφικτά και στα χέρια της κρατούσε μια λευκή βαλίτσα. Ο στρατιώτης ένιωσε την παρουσία της και ταράχτηκε. Κάνοντας τον αδιάφορο πήγε και κάθισε στο παγκάκι. Η ακίνητη, ψυχρή γυναίκα άρχισε να ψιθυρίζει κάτι παράξενο: "Νι ίσον γραμμή κλάσματος, ίσον...", άφησε τη συνέχεια μετέωρη. Ο στρατιώτης κατάλαβε κι άρχισε να ψιθυρίζει και αυτός: "Νι ίσον ταυ επί ύψιλον". Ο στρατιώτης σηκώθηκε "Εσύ είσαι; Είχα απελπισθεί, νόμιζα ότι δεν θα έρθεις". [...]
(Απόσπασμα από το βιβλίο)