Το όνομα του Πούσκιν συνδέεται με την αφετηρία της ακμής της ρωσικής λογοτεχνίας και του ρωσικού πολιτισμού επιτελέστηκε τον δέκατο ένατο αιώνα. Αυτό είναι στενά συνδεδεμένο και αναδεικνύεται σίγουρα με τη χρήση από τον ποιητή της λαϊκής ρωσικής γλώσσας στην ποίησή του, απομακρύνοντας τη λογοτεχνία από τη γλώσσα των σαλονιών και τους γαλλισμούς, καθώς και με την εισαγωγή από τον ίδιον πολλών θεμάτων και μοτίβων που θα εμπλουτίσουν τη ρωσική λογοτεχνία και την ρωσική κουλτούρα. Ο Καζαντζάκης είχε κάποτε διατυπώσει την άποψη πως είναι ακατανόητη σε έναν ξένο, η δύναμη που ασκεί η γλώσσα του Πούσκιν στο ρωσικό λαό. Όμως πέρα από αυτό ο Πούσκιν αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για όλους τους μεγάλους συγγραφείς της Ρωσίας, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Τσβετάεβα, και αν σε αντίθεση με το κλασικό ρωσικό πνεύμα, ο Μαγιακόφσκι και οι φίλοι του φουτουριστές ήθελαν να κατεβάσουν τον Πούσκιν από το `τρένο της ιστορίας`, αυτός κατά έναν ανεξήγητο τρόπο συνέχισε να συγκινεί, να γοητεύει και να αποτελεί σε όλον τον εικοστό αιώνα ακόμα και σήμερα τον θεμέλιο λίθο του σύγχρονου ρωσικού πολιτισμού.
Στη συλλογή αυτή αναδεικνύονται όψεις του έργου του ποιητή που αφορούν τη σχέση του με τον ελληνικό πολιτισμό, αρχαίο και νεότερο και καταβάλλεται προσπάθεια να φωτιστούν κάποιες πτυχές που έμεναν ως σήμερα σκοτεινές. Συζητούνται και ερμηνεύονται οι απόψεις του για τους Έλληνες της εποχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]