Ο συγγραφέας του βιβλίου, αντλώντας από το πεδίο της ποίησης, της φιλοσοφίας και της θεολογίας, εξετάζει κεντρικές όψεις του πολιτισμού στο κατώφλι του 2000. Προβαίνει σε συνολική «ανασύνθεση» με άξονες άμεσης ή πλάγιας αναφοράς την πλατωνική και πατερική παράδοση και την συνέχειά τους (κοντινή ή μακρινή) μέσα από το έργο νεώτερων δημιουργών όπως: Ν. Μπερντιάγεφ, Σιμόνης Βέιλ, Γ. Σαραντάρη, Π. Γιαννόπουλου, Σπ. Κυριαζόπουλου, Φ. Κόντογλου, Ζ. Λορεντζάτου, π. Δ. Στανιλοάε (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]