Η Ιουλία είναι μια ανάπηρη βασίλισσα, μια βασίλισσα των σκιών, των σύννεφων, του βαθυπόρφυρου αίματος της περιόδου, της σελήνης. Ο χρόνος γι’ αυτήν δεν κυλά όπως για τον οποιονδήποτε. Μπορεί να παρακολουθήσει το μεγάλωμα μιας τρίχας, την επούλωση μιας αμυχής, ενώ η κανονική κίνηση δεν είναι γι’ αυτήν παρά μια στιγμιαία θολούρα στο οπτικό της πεδίο. Για την Ιουλία οι σκιές έχουν υπόσταση σωμάτων. Οι σκέψεις της δίνουν μορφή στα σύννεφα, το καθρέφτισμα του προσώπου της είναι η σελήνη. Στα όνειρά της η Ιουλία δανείζεται ταυτότητες: της Αλίκης, της Ντόροθυ από τον Μάγο του Οζ, μιας γοργόνας που κατοικεί σε μια ποντισμένη πόλη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]