Στο παρόν σύγγραμμα διερευνάται η παράλληλη εξέλιξη της τέχνης και της αρχιτεκτονικής από το 1945 έως σήμερα. Ο στόχος είναι να διαμορφωθούν τρόποι αναζήτησης και όχι μια εξιστόρηση γεγονότων. Αντί να ακολουθείται μια χρονολογική αφήγηση, στο βιβλίο παρουσιάζονται θεματικά πλαίσια που ενισχύουν τη διεπιστημονική έρευνα. Η έμφαση δίνεται στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη και η αρχιτεκτονική ανταποκρίθηκαν στους μεταπολεμικούς πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και τεχνολογικούς μετασχηματισμούς. Ενώ η αρχιτεκτονική αντιμετώπισε πρακτικές ανάγκες όπως η στέγαση και οι υποδομές, η τέχνη επικεντρώθηκε στην πολιτιστική και ψυχολογική ανανέωση. Εξετάζεται η μετάβαση από τον μοντερνισμό –που εστίασε στην πρόοδο και στον ορθολογισμό– στον μεταμοντερνισμό, που έδωσε έμφαση στον πλουραλισμό, στον ιστορικό αναστοχασμό και στην κριτική στις αρχές του μοντερνισμού. Η θεματολογία διαρθρώνεται στις παρακάτω ενότητες: οι αναφορές στη μεταπολεμική περίοδο και στις πρώτες προσπάθειες φυγής από τον Μοντερνισμό, η παρουσίαση και ο σχολιασμός των νέων θεσμών προβολής της τέχνης και της αρχιτεκτονικής, οι διεπιστημονικές συνδέσεις της αρχιτεκτονικής και της τέχνης με άλλα γνωστικά αντικείμενα, ο σχολιασμός βασικών κειμένων που δημοσιεύτηκαν από το 1950 και μετά και άλλαξαν την πορεία της αρχιτεκτονικής και της τέχνης, καταδεικνύοντας όχι μόνο την αναδιάρθρωση των στόχων αλλά και τα αδιέξοδα που εμφανίζονται στο τέλος του 20ού αιώνα, η ανάπτυξη βασικών εννοιών για την τέχνη και την αρχιτεκτονική που χαρακτηρίζουν την περίοδο. Με την οργάνωση των θεμάτων χωριστά και παράλληλα, το σύγγραμμα δίνει τη δυνατότητα στους αναγνώστες να εξετάσουν την τέχνη και την αρχιτεκτονική ανεξάρτητα ή σε σύνδεση, αποκτώντας μια ευρύτερη κατανόηση της κοινής τους εξέλιξης. Μέσα από βασικά παραδείγματα και θεωρητικά κείμενα, τονίζεται ο εξελισσόμενος ρόλος τους στη διαμόρφωση της σύγχρονης σκέψης και του πολιτιστικού λόγου.