ανθρώπινα λάθη.
Περνώ και διασπώ άθελά μου την ανασαιμιά τους, αναμοχλεύω ξεθωριασμένους χάρτες, αποκόμματα μνήμης, εικόνες από ταξίδια στη Νότιο Αμερική ατάκτως διεσπαρμένες.
Με σύμμαχο και πιστό φίλο τον Περού μοιράζομαι την περιπέτεια γραφής, οπότε αφήνω κάτω το μολύβι και τον καλώ:
...Πάμε Περού;
Η απαρχή της βόλτας, του διαλείμματος, της αποφόρτισης, αλλά και της πιθανής εξέλιξης της ζύμης των δρώμενων.
Φωτίζω τα γεγονότα κάτω από το πρίσμα του πλατωνικού έρωτα; Εσφαλμένης αντίληψης; Πιθανής οφθαλμαπάτης;
Ο Άνθιμος, η Μελίτη και στο βάθος η Jazmin.
Τα μεγέθη τους τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι όπως οι φανοί θυέλλης σε παλίρροια συναισθημάτων.
Η εν θερμώ γραφή, λάβα
φεγγαριού!
Έρωτας- Θάνατος! Άνω και κάτω άκρα της ζωής!
Πώς να χωρέσουν δυο σιωπές σε μία παλάμη;