Στο επίκαιρο αυτό ερώτημα προσπαθεί να δώσει απάντηση, με μυθιστορηματικό τρόπο, το βιβλίο. Ο συγγραφέας είναι κατηγορηματικός: το πιο προχωρημένο μοντέλο διαχείρισης υδάτων που διαθέτουμε σήμερα αδυνατεί να δώσει λύσεις χωρίς αλλαγή της κοινωνικής μας συμπεριφοράς απέναντι στους φυσικούς πόρους.
Με μια ιστορική αναδρομή, το βιβλίο επισημαίνει τη 2η Βιομηχανική Επανάσταση ως ορόσημο της ανθρωποκεντρικής σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον. Αφού περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα στα χρόνια της εθνικής κρίσης χρέους, ο συγγραφέας αναλύει με εφαρμοσμένα παραδείγματα τα βήματα ενός μοντέλου κοινωνικής συμπεριφοράς, που συνθέτει τη γνώση με τους νόμους της φύσης και τη βιώσιμη με την ενάρετη διακυβέρνηση των υδάτων.