Με το αθώο βλέμμα της Έλμπα το ψυχιατρείο μεταμορφώνεται σ’ ένα μέρος αστείο και τρομερό, όπως η ίδια η ζωή, που η Βιόλα Αρντόνε την αφηγείται σε όλη της την αγριότητα και την ομορφιά. Η Έλμπα έχει το όνομα ενός ποταμού· το διάλεξε η μητέρα της. Στην αρχή ζούσαν κι οι δυο σ’ έναν τόπο που το κορίτσι αποκαλεί «μισό-κόσμο», στην πραγματικότητα όμως είναι ένα ψυχιατρείο. Μετά, η μητέρα της εξαφανίστηκε και η ίδια το μόνο που μπορούσε να κάνει μεγαλώνοντας ήταν να γράφει το Ημερολόγιο των ψυχικών ασθενειών και να ενημερώνει τις καινούριες που κατέφταναν για τους γιατρούς, για τη νοσοκόμα Ζιλλέτ και τη σκυλίτσα Νάνα.

Με λίγα λόγια, για τον κόσμο της, τον μόνο που γνώριζε – τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ένας νεαρός ψυχίατρος, ο Φάουστο Μεραβίλια, κι έκανε σκοπό της ζωής του να βγάλει την Έλμπα από εκεί μέσα ή, μάλλον, να κλείσει όλα τα ψυχιατρεία, όπως προέβλεπε ο νόμος Μπαζάλια που είχε ψηφιστεί λίγα χρόνια νωρίτερα. Ο γιατρός Μεραβίλια παίρνει την Έλμπα στο σπίτι του, να ζήσει μαζί με την οικογένειά του, ως κατ’ επιλογήν κόρη του.

Χάρη σε εκείνη, αυτός, που ποτέ δεν υπήρξε καλός πατέρας, μαθαίνει την αξία και τη σημασία της πατρότητας. Κι αυτό είναι το μυστήριο αλλά και το θαύμα της αγάπης.

Μυθιστόρημα μαθητείας με επίκεντρο τη σχέση ενός κοριτσιού με τον άνθρωπο που αποφασίζει να της χαρίσει την ελευθερία της, τα Θαύματα μας αποκαλύπτουν ότι μόνο όταν μας αγαπούν και μας εκτιμούν οι άλλοι νιώθουμε πως υπάρχουμε.