Εξετάζοντας το σύνολο της ποιητικής διαδρομής του Κάλφα, ο Ηλίας Κεφάλας υπογράμμιζε πως ο Αντώνης Κάλφας είναι «ο ποιητής της ανθρώπινης αναγκαιότητας για συλλογική θλίψη και ευφροσύνη, για κοινωνικότητα και αλληλεγγύη και, κυρίως, για ισόμοιρη αποδοχή του ηλιόλουστου της κάθε ημέρας. Οι πατρίδες των άλλων γίνονται πατρίδα δική του, η ανθρώπινη ιθαγένεια μέσω της ποίησης γίνεται οικουμενική και ενίοτε υπεργήινη, η νέα γλώσσα μια αρμαθιά πολυποίκιλων λέξεων με διακλαδισμένες καταγωγές από κάθε γωνιά της γης».
Κι ύστερα πιο κάτω
στον μακεδονικό ορίζοντα λελέκια
--στην Πύδνα, στην Αιανή, στις Γούλες, στο Τρανόβαλτο—
διακρίνεις τα σώματα στις βυζαντινές φωλιές του νερού
κι ακούς μωρά στους καλαμιώνες της λίμνης να θηλάζουν
στα πόδια της αιωνιότητας όσων αξίζει να αγαπηθούν