Μία και μόνο μέρα που πέρασα στην Πράγα είναι πολύ πυκνότερη από πολλές εποχές της υπόλοιπης ζωής μου. Για πρώτη φορά, μέσα σε δύο μέρες καταφέρνω να γράψω με τέτοιο τρόπο τις λέξεις που ήταν σωρευμένες μέσα μου. Μέχρι τώρα κρατούσα τις εικόνες βαθιά μέσα, στα σκοτάδια μου, χωρίς να μπορώ να τις μετατρέψω σε λόγια, μόνο που τους επέτρεπα να με βασανίζουν [...] Με αυτές έζησα, με αυτές αγάπησα ή νόμισα ότι αγαπώ, μπορεί όμως και να μην ισχύει, ούτε ν’ αγάπησα ούτε να έζησα. Μόνο να έπιασα κάποια ίχνη και από τα δύο. Φύλαξα τις εικόνες θαμμένες στα βάθη του σκοταδιού μου. Και τώρα με κατακλύζει η χίμαιρα αυτών των εικόνων.
Το Ταξίδι στην άκρη της ζωής είναι το κύκνειο άσμα μιας συγγραφέως που έζησε και έγραψε άφοβα, προσκαλώντας εμάς που τη διαβάζουμε σε έναν διάλογο με την ίδια αλλά και με τον εαυτό μας.