Αντί της εξομοίωσης των ποικίλων φτωχών χειρωνακτών με την κλασική εργατική τάξη (και όλες τις ιδεολογικές εξιδανικευτικές προεκτάσεις), η παρούσα μελέτη Οι φτωχοί των πόλεων προτείνει την ανάλυση των τρόπων ικανοποίησης μιας θεμελιακής ανάγκης: της εξασφάλισης του βίου μέσω της χειρωνακτικής εργασίας κάθε είδους. Αυτά τα κοινωνικά στρώματα συστήνουν στην ευρύτητά τους τον λαϊκό κόσμο και οι κοινωνικές πρακτικές όλων αυτών των κοινωνικών στρωμάτων απέναντι στην εργασία δηλώνουν μια πρόσκαιρη ένταξη στη βιομηχανία και πολύ σύντομα μια αυθόρμητη φυγή από αυτές τις εξαρτημένες σχέσεις εργασίας. Το ιδανικό πολιτισμικό τους πρότυπο το οποίο τους ωθεί σε εργασίες εξασφάλισης του βίου, που κατοχυρώνουν μεγαλύτερη ή μικρότερη αυτονομία, είναι ιστορικά συγκροτημένο ανά αιώνες στις χωρικές κοινότητες της προέλευσής τους και κοινωνικά θεμελιώνεται στην οικογένεια. Το ιδανικό τους πρότυπο έχει ως επίκεντρο την εργασία αλλά με παραδοσιακές μορφές οργάνωσής της, ανάλογες αξίες και πρακτικές. Αυτά τα χαρακτηριστικά τους ενεργοποιούνται με την εγκατάστασή τους στις πόλεις ως κεκτημένη τεχνογνωσία και αναπροσαρμόζονται στα δεδομένα της αστικής κοινωνίας.