Με την πτώση της δικτατορίας, ήταν φυσικό για μένα να ασχοληθώ με το νέο Σύνταγμα, εγκαταλείποντας κάθε άλλη ασχολία. Έβλεπα την απασχόληση αυτή ηθικά σαν χρέος και ψυχολογικά σαν «μεράκι», που οπωσδήποτε άξιζαν το πολλαπλό κόστος της. Οι αγωνίες και οι αγώνες που έζησα για έναν ολόκληρο χρόνο παρουσιάζουν γενικότερο ενδιαφέρον στο μέτρο που φωτίζουν πτυχές τώρα ξεχασμένες ή και εξαρχής άγνωστες. Γι’ αυτό άλλωστε εξιδανικεύεται τόσο αβάσιμα σήμερα η συντακτική εμπειρία του 1974-75. Έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο αναμνήσεων. Όχι μόνο ως προσωπική μαρτυρία, αλλά και ως «διορθωτικό μάθημα»…

Πέρα όμως από την αξία που μπορεί να έχει ως πολύ αναλυτική προσωπική μαρτυρία για μία κρίσιμη ιστορική καμπή, το βιβλίο προσφέρει την αφορμή για γενικότερο προβληματισμό σχετικά με την εκπόνηση ή αναθεώρηση ενός Συντάγματος – προβληματισμό που ασφαλώς θα γίνει επίκαιρος το επόμενο διάστημα.