Εφόσον δεν μπορούν να εξαναγκάσουν σε υπακοή τη δικαιοσύνη,καθιστούν δίκαιη την υπακοή στη δύναμη˙ αφού δεν μπορούν να ισχυροποιήσουν τη δικαιοσύνη, δικαιώνουν την ισχύ.

Γράφοντας στις περίφημες Σκέψεις του για τη δεινή οντολογική θέση και τελικά για την αθλιότητα που χαρακτηρίζει το είδος μας, ο «μαθηματικός φιλόσοφος» Μπλεζ Πασκάλ δεν αποκηρύσσει ούτε αποστρέφεται ψυχρά. Βλέπει απλώς τον κόσμο και τον εαυτό του από μια απόσταση που ζαλίζει: γιατί το αίνιγμα της ύπαρξής μας δεν καθιστά πια τον άνθρωπο μέτρο όλων των πραγμάτων αλλά το εκκρεμές ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο – έναν μικρό δισταγμό του σύμπαντος. Και διαθέτει ακόμη την οξυδέρκεια, ήδη από τον 17ο αιώνα, να μην προτείνει κανένα σύστημα, μόνο την παραδοχή ότι κανένα σύστημα δεν αρκεί – μια γνήσια φιλοσοφική διακήρυξη αβεβαιότητας, με τη μορφή πνευματικής εξομολόγησης, που λυτρώνεται από την ίδια της την αγωνία.

Μάλλον είναι να απορεί κανείς με το εύρος της διάνοιας του μαθηματικού, φυσικού, φιλοσόφου και χαρισματικού λογοτέχνη Μπλεζ Πασκάλ (1623-1662), θεμελιωτή της θεωρίας των πιθανοτήτων και της συνδυαστικής στα μαθηματικά και υπεύθυνου μεταξύ άλλων για την Αρχή του Πασκάλ (βασικός νόμος της υδροστατικής) και τη χρήση του βαρόμετρου για τη μέτρηση του υψομέτρου. Στην πορεία της ζωής του, ωστόσο, το ενδιαφέρον του για τα μαθηματικά φαίνεται πως μειώθηκε και η προσοχή του στράφηκε στη φιλοσοφία και τη θεολογία. Οι μνημειώδεις Σκέψεις του (πρωτότυπος τίτλος Απολογία της χριστιανικής θρησκείας), έργο που στόχευε στη λογική τεκμηρίωση του χριστιανισμού, έμειναν ανολοκλήρωτες λόγω της επιδεινούμενης υγείας του ή, σύμφωνα με διανοητές όπως ο Μπέρτραντ Ράσελ, λόγω των αδιεξόδων που συνάντησε η συλλογιστική του.