Στην παλαιστινιακή αντιστασιακή ποίηση η γη είναι ζωντανή ιστορία. Δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως φυσικό φαινόμενο ή σαν φυσική ομορφιά αλλά και ως ενσάρκωση της ιστορίας.
Μέσα σ’ αυτό το αδιάκοπο παιχνίδι της ανάλυσης και της σύνθεσης δεσπόζουν οι Βαβυλώνιοι μύθοι της γονιμότητας, το παιχνίδισμα των αντιθέτων που οδηγεί στη δεύτερη γέννηση, στην αναβίωση. Στην αραβική ποίηση γενικά αυτοί οι μύθοι αποτελούν ένα βασικό δομικό στοιχείο. Στην παλαιστινιακή ποίηση που εκφράζει μια συγκεκριμένη ιστορική κρίση, οι έννοιες του θανάτου, της ανανέωσης και της δεύτερης γέννησης παίρνουν μια ιστορική και πολιτική διάσταση χωρίς να πέφτει η ποίηση στην εύκολη πολιτικολογία.
Στο λεξιλόγιό της κυριαρχούν λέξεις φορτισμένες με παλμική ζωτικότητα: η ελιά, η φοινικιά, η πορτοκαλιά, το ποτάμι, η θάλασσα, τα σύννεφα, τα σπουργίτια, ο άνεμος, η βροχή, η θύελλα κλπ.
Η παλαιστινιακή αντιστασιακή ποίηση είναι άμεση, δεν παζαρεύει, δεν είναι τραγούδια για την αλλαγή και την επανάσταση, είναι επαναστατική πράξη.
Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου.
Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου.
Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.
Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου.
Αλλά δεν παζαρεύω.
Κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!